KIEDY GMINA MOŻE ZASKARZYĆ INDYWIDUALNĄ INTERPRETACJĘ PODATKOWĄ WÓJTA?

Zgodnie z art. 14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), dalej „O.p.”, stosowanie do swojej właściwości indywidualne interpretacje podatkowe może wydawać wójt (burmistrz lub prezydent miasta). W praktyce interpretacje dotyczą przede wszystkim podatków i opłat lokalnych. Może się zdarzyć, że z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej będzie chciała wystąpić sama gmina, np. jednostka organizacyjna gminy. Co jednak w sytuacji, gdy gmina nie będzie zadowolona z rozstrzygnięcia wójta? Czy w takiej sprawie istnieje możliwość złożenia skargi do sądu administracyjnego na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.), dalej „p.p.s.a.”?

Zasadniczo przyjmuje się, że gmina nie może być stroną postępowania w sprawie indywidualnej, w której w pierwszej instancji decyzję wydaje wójt tej gminy (burmistrz, prezydent miasta), ponieważ nie jest możliwe jednoczesne występowanie jako strona kierująca się własnym interesem prawnym i organ prowadzący postępowanie.

Omawiane zagadnienie w odniesieniu do interpretacji wydanej przez wójta gminy wobec tej gminy stało się przedmiotem analizy NSA, który w postanowieniu z 10 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 542/14) stwierdził, że gmina, której organ wykonawczy, tj. wójt, burmistrz lub prezydent miasta, wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego na wniosek tejże gminy, jest legitymowana do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, jeżeli ma w tym interes prawny (art. 50 p.p.s.a.), który należy rozumieć, jako uprawnienie do kontroli sądowej aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a., o ile gmina była podmiotem zainteresowanym w postępowaniu interpretacyjnym, o którym mowa w art. 14b § 1 O.p., czyli dążyła w drodze uzyskania interpretacji podatkowej do wyjaśnienia swoich obowiązków podatkowych.

W uzasadnieniu przywołanego postanowienia NSA wskazał, że w myśl art. 14b § 1 O.p. interpretację indywidualną wydaje się na pisemny wniosek "zainteresowanego", czyli podmiotu, który zwraca się o wydanie takiej interpretacji w swojej indywidualnej sprawie. Wskazanie we wniosku, czyli "wylegitymowanie się", taką indywidualną sprawą stanowi niezbędny warunek do uznania danego podmiotu za zainteresowanego w rozumieniu ww. przepisu O.p. Zgodnie z art. 14b § 2 O.p. wniosek zainteresowanego może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Stąd należy przyjąć, że osobą zainteresowaną jest taki podmiot, który chce uzyskać interpretację przepisów prawa podatkowego w celu wyjaśnienia i ułożenia swoich interesów w sferze prawa podatkowego.

Potencjalnie skarżąca gmina jest zainteresowana interpretacją przepisów prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie. Równocześnie zainteresowany w otrzymaniu danej interpretacji indywidualnej, tzn. podmiot, który wystąpił z wnioskiem interpretacyjnym w celu wyjaśnienia swojej sytuacji podatkowej, nie może być pozbawiony możliwości kontroli sądowoadministracyjnej zaadresowanej do niego indywidualnie interpretacji podatkowej. Sądy administracyjne przyjmują, że interes prawny, o którym mowa w art. 50 p.p.s.a., polega na możliwości realizacji uprawnienia do sądowej kontroli aktów, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a., czyli pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanych w indywidualnych sprawach, w których wyjaśnia się obowiązki podatkowe wnioskodawców, co stanowi ich pierwotny interes, uzasadniający sformułowanie wniosku przez zainteresowanego, o którym mowa w art. 14b § 1 O.p. (m.in. WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 15 lutego 2023 r., sygn. akt I SA/Bk 48/23).

NSA zwrócił uwagę, że swoistość postępowania interpretacyjnego polega m.in. na tym, że organ interpretacyjny nie ustala czynnie stanu faktycznego sprawy, to znaczy nie przeprowadza postępowania dowodowego, bowiem z wyjątkiem przepisów wskazanych w art. 14h O.p., przepisy działu IV "Postępowanie dowodowe" Ordynacji podatkowej nie mają zastosowania w sprawie dotyczącej interpretacji indywidualnej. Podobnie też nie mają zastosowania przepisy KPA, w tym art. 28 tej ustawy. Kluczowe znaczenie ma natomiast to, że w postępowaniu interpretacyjnym także autonomicznie uregulowano, komu przysługuje legitymacja do wystąpienia o pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, a zatem komu przysługuje przymiot strony w takim postępowaniu.

Na omawiane zagadnienie zwrócił uwagę m.in. WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 21 maja 2025 r. (sygn. akt I SA/Bk 119/25), który wskazał, że należy rozróżnić jednostkę organizacyjną gminy jako „zainteresowaną” od wójta, jako organu interpretacyjnego. Wójt jest co prawda zarówno organem reprezentacyjnym gminy (której skarżąca może być jednostka organizacyjna), jak i organem interpretacyjnym. Jednakże w pierwszym przypadku wójt czerpie z osobowości prawnej gminy i działa w jej imieniu, natomiast w drugim realizuje swoją autonomiczną kompetencję obligatoryjną, nadaną mu w art. 14j § 1 O.p.

Sytuacja owego dualizmu jest konsekwencją rozwiązań legislacyjnych przyjętych intencjonalnie przez ustawodawcę, stąd zasadne, zwłaszcza w świetle art. 165 ust. 2 Konstytucji RP, jest stanowisko, że nie można utracić przymiotu strony tylko z tego powodu, że organ danego podmiotu praw i obowiązków przyznanych przepisami prawa materialnego był w danym postępowaniu organem rozstrzygającym sprawę co do jej istoty na mocy odrębnych przepisów kompetencyjnych (NSA w wyroku z 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II FSK 542/14).

---

Zainteresował Cię ten temat, masz wątpliwości lub pytania, a może potrzebujesz profesjonalnego wsparcia? Zapraszamy do kontaktu - Sebastian Pięta, radca prawny, wspólnik w Kancelarii Drozd & Pięta.